جمعه است از سر کار برگشته‌ام. تلویزیون را روشن می‌کنم. نیما حسنی‌نسب،کارشناس سینما(عنوانی که برایش زیرنویس شده است)می‌گوید این فیلم برادران کوئن تاویل‌پذیر است و می‌توان تفسیرهای زیادی از آن کرد. او عنوان تاویل پذیر را به عنوان حسن درباره فیلم می‌گوید. فکر می‌کنم فقر نظری باعث شده بسیاری از افراد کلمات را در حرف هایشان خرج کنند بی‌آنکه اطلاع چندانی از ریشه نظری کلماتی که به کار می‌برند داشته باشند.به عنوان مثال هنوز آقای حسنی‌نسب نمی‌داند که تاویل‌ناپذیری، غایت متن هنری است.و متعالی‌ترین شکل برای هر اثر هنری زمانی است که آنقدر معنا در خود داشته باشد که به تاویل‌ناپذیری برسد. در واقع تفسیر‌پذیر خواندن یک متن به معنای تقلیل آن متن است نه حسنش. حالا تصورش را بکنیداین کارشناس سینما با این تناقض عجیب و غریب در حرفهایش، دارد فیلم را برای مخاطبانش نقد می کند.نتیجه چه می‌شود؟